Cancelling ‘my trip of a lifetime’ a few hours before departure.

{en}

After quite some time of dreaming about backpacking Asia, I finally decided to buy a ticket to Bali where I would start my great solo adventure across SE Asia. The only plan was to start of with 5 nights at a yoga retreat, relaxing on the beach drinking coconut water (from an actual coconut, just thought I’d underline that) and then see where it takes me. That’s when I was finally meant to begin writing this blog.

Instead, I am now in my bed at home with a toothache and a swollen face, taking antibiotics.

Who would’ve thought? Not me, for sure.

After cancelling the trip a few hours before departure, crying for a whole day and staying in bed for two, I finally started to calm down enough to think realistically about this ‘failed’ adventure of mine.

Maybe it’s just not meant to be.

Some of us would think this could be pure bad luck, and some might believe that it’s a sign to stop me from going – for instance everyone around me.

They kind of did have a point.

So many little things kept going wrong, starting from me not planning anything AT ALL. Except from booking the first few nights at a yoga guest house, I’ve booked nothing else, nada, niente, zero. As much as I wanted this trip to be an unplanned adventure where I’d just go with the flow, I would never usually have left it unplanned to that extent.

To clear your doubts that maybe it was just a scare factor. As much as I definitely did have one, for some reason there was a different feeling, that just made me feel uneasy. And it wasn’t me being scared. Strange, because I’ve wanted to do this for so long, but from the exact point when I’ve put my bank card into the card reader at one of the STA travel offices, the feeling just found its way into my system and lingered with me since.

From struggling to exchange money to trying to sort my phone contracts out (which by the way, 3 weeks later still are nowhere near being sorted) to vaccines. Oh and yes, vaccines are the one thing which you DO NOT leave till the last minute. I’ve booked my flights only two weeks in advance, which again wasn’t the best idea. I got shouted at by a nurse (thank you Polly) how you most definitely need at least 3 weeks to sort all of the medical stuff out. I was going to go on the trip of my life time with only half of the vaccines needed and nothing organised.

But then the final call happened and I got a real bad toothache the night before, but of course I wasn’t going to let that stop me from going. Until one side of my face got swollen and everyone tried to convince me not to go for hours and hours, after a lot of crying, I have finally given up.

My idea was to start in Bali, visit a few islands around such as the Gilis, Lombok and the Komodo island. Following onto Singapore – possibly for New Years Eve. After that, making my way through Malaysia and Thailand from where I could get the flight back home. If I had enough money I was hoping to visit Cambodia and Vietnam, because why not.

But, back to reality. There was many things that didn’t go as smooth as I would like them to, and yes I know it’s probably because I left it so late, but I’ve done that before.

We could say it was just bad luck, or that I was just not organised enough, or as everyone tried to convince me – it just wasn’t meant to be.

So for now, I am in the moody, not so warm London trying to concentrate on starting my blog properly and not to think about how I could be on the beach in Indonesia sipping fresh coconut water (from the actual coconut, I had to). Then, I will decide whether to try and do the trip again or wait a little bit longer.

Thinking about the positives, I have so many adventures, incredible places, and beautiful stories to share with you guys. Maybe I should introduce you to them first before I start adding more.

And we will see what comes next. ♡

{pl}

Od dłuższego czasu marzyło mi się podróżowane po Azji, w końcu zdecydowałam się kupić bilet do miejsca gdzie najbardziej mnie ciągnęło – Bali. Tam chciałam rozpocząć moja wielką solową przygodę po południowo-wschodniej Azji. Jedynym moim planem było, aby rozpocząć pierwsze 5 dni na programie yogi, relaks na plaży i picie wody z kokosa (prawdziwego, świeżego kokosa), a później zobaczyć co przyniesie los. Wtedy właśnie miałam zacząć pisać ten blog.

Jednak zamiast tego, siedzę teraz w moim łóżku w domu z bólem zęba i opuchniętą twarzą, biorąc antybiotyki i inne leki.

Kto by pomyślał ? Na pewno nie ja.

Po anulowaniu podróży kilka godzin przed wylotem, płaczem przez cały dzień i pobytem w łóżku przez dwa dni, w końcu zaczęłam dochodzić do siebie na tyle, aby realnie myśleć o tej mojej ‘nieudanej’ przygodzie.

Być może tak miało być.

Niektórzy z nas mogą sądzić że to po prostu czysty pech, lecz niektórzy myślą, że to jednak jakiś znak do zatrzymania mnie przed wyjazdem – na przykład, wszyscy wokół mnie.

W sumie to może i jest w tym troszkę sensu.

Wiele małych rzeczy nie szło tak jak powinno, począwszy od tego jak z wyjątkiem rezerwacji kilku pierwszych nocy w domu yogi, nie miałam zaplanowanego nic więcej, nada, niente, zero. Fakt, chciałam, aby ta podróż była takim nie do końca zorganizowanym przeżyciem, gdzie bycie otwartą na nowe rzeczy pozwoliłoby mi doświadczyć dużo nowych przygód. Lecz zwykle nie zostawiłabym tego aż tak niezaplanowanego.

Chciałabym tylko podkreślić, że strach nie był tego powodem. Pewnie ze troszkę gdzieś tam sobie siedział, ale miałam dość dziwne i nowe dla mnie przeczucie. Dziwna sprawa, bo marzyłam o tej podróży tak długo, lecz od punktu włożenia karty do czytnika w biurze podróży, to nieznane uczucie po cichutko i skromnie siedziało we mnie cały czas.

Od wymieniania pieniędzy do kasowania kontraktów telefonicznych i organizowanie szczepionek, wszystko szło pod górkę. No właśnie, pozwólcie mi podkreślić że szczepionki są główną rzeczą, której nie pozostawiamy na ostatnią chwilkę. Rezerwując loty tylko dwa tygodnie wcześniej, co znowu nie był najlepszy pomysł – zostałam okrzyczana przez pielęgniarkę (dziękuję Pani Polly) przez to, jak zdecydowanie potrzeba co najmniej 3 tygodnie do wyjazdu, aby uporządkować wszystkie medyczne sprawy.

Nie przerażało mnie to jednak, bo przecież to wrońcu miała być wielka niezaplanowana przygoda. Aż noc przed wyjazdem obudziłam się w z masakrycznym bólem zęba, oczywiście nie miałam zamiaru, aby to stanęło mi na drodze. Dopóki nie spuchła mi jedna strona twarzy, dentysta podkreślił że to tykająca bomba a wszyscy dookoła mnie starali się mnie przekonać, aby nie jechać. Po powiedzmy dość sporo godzinach płaczu, w końcu zrezygnowałam.

Moim pomysłem było rozpoczęcie w Bali, odwiedzenie kilku pobliskich wysp tak jak Gilis, Lombok i Komodo island. Po tym Singapur – prawdopodobnie na Nowy Rok. Po czym powolutku mogłabym przekroczyć Malezję i Tajlandię, skąd był powrotny lot do Londynu. Gdybym miała wystarczająco pieniążków, chciałam tez zwiedzić Kambodżę i Wietnam, bo czemu nie.

Można powiedzieć, że to po prostu pech lub za mało zorganizowane (lecz to ostatnio dla mnie nie jest nowością). Albo, jak wszyscy próbowali mnie przekonać – to po prostu tak miało być.

Więc teraz jestem w ponurym i niestety nie tak ciepłym Londynie próbując skupić się na rozpoczęciu właśnie tego bloga i nie myśleć o tym, jak mogłam teraz relaksować się na plaży w Indonezji popijając wodę kokosową. Później zdecyduję, czy spróbować ponownie lub poczekać troszkę dłużej.

Myśląc pozytywnie, mam tak wiele przygód, niesamowitych miejsc i pięknych historii, którymi chce się z wami podzielić. Może właśnie powinnam zacząć wpierw od nich, zanim zacznę przeżywać nowe.

I zobaczymy, co będzie dalej. ♡